Lichotek – chłopiec, który daje radę

Wkrótce premiera drugiej części przygód Lichotka Stubbsa, tym razem bohater musi postarać się bardziej, nawet dużo bardziej. Gdyby ktoś chciał przeczytać, jak mu poszło w części pierwszej to notkę znajdzie tu.

W poprzedniej odsłonie cyklu Iana Ogilvego małemu, chudemu i śmierdzącemu chłopcu (to opinia psa) udało mu się pokonać czarnoKsiężnika Bazylego Deptacza, jak to zrobił i co dzięki temu zyskał niech pozostanie tajemnicą, zabrałbym wam całą przyjemność czytania gdybym więcej zdradził. Co za tym idzie o fabule części drugiej mogę powiedzieć tylko, że tym razem Lichotek będzie musiał zmierzyć się z całą ekipą czarnoKsiężników, straszliwym Dragodonem, starożytnym smokiem, tyranozaurem i przerażającymi pluszowymi misiami. Brzmi ciekawie, no nie?
Tak, to naprawdę jest w tej książce, a wszystko jest opisane naprawdę interesująco, z pomysłem i bez rozwiązań z kapelusza. Perypetie Lichotka w tomie drugim to przede wszystkim znakomita literatura rozrywkowa, fantasy z humorem i odrobiną horroru. Nie ma jakiś dziur w fabule, cała historia jest opowiadana przez autora z pomysłem i konsekwentnie, właściwie z jednym tylko zastrzeżeniem, Lichotek ma odrobinę za dużo szczęścia, ale do przeżycia. Znakomity, przyjemny w odbiorze język nie będzie stanowił problemu dla młodego czytelnika, a sympatyczne ilustracje udanie go uzupełniają.

Żeby nie było zbyt różowo tym razem mam jeszcze dwie uwagi. Po pierwsze, aby czymś zaskoczyć w tomie trzecim autor będzie musiał wymyślić naprawdę poważne zagrożenie, bo już tutaj jest z kim walczyć. Po drugie rodzice będą mieli problem, wszystkie dzieciaki po przeczytaniu tej książki będą chciały psa, bankowo. Partacz rządzi!

W literaturze fantastycznej dla młodych ludzi Lichotek prezentuje się mocno, dla mnie jest lepszy niż Baśniobór i ten tom też trafia na półkę tych do przeczytania przez Młodego jak ciut podrośnie, polecam.