[Maj] okiem Secrusa

Już po przenosinach, wszystko wraca do normy, więc pora też na kolejną odsłonę mojego podsumowania, w której tradycyjnie stos, krótkie przypomnienie minionych wpisów, filmy i książki. Wszystko subiektywnie, jak tylko się da.

Jak minął nam maj?

Śpiewająco! Pobiliśmy kolejny rekord odwiedzin, za co wszystkim bardzo dziękujemy, ale też zapewniamy, że i w czerwcu nie spuścimy z tonu. Oisaj wyczerpująco wypowiedział się na temat „Zapachu miasta po burzy”, weneckiego kryminału „Morze nieszczęść”, prawdopodobnie ostatniej dla Niego „Nory Wilk”, a także powrócił do lektury Andrzeja Pilipiuka. Ponadto pochwalił „Księgę cmentarną” Neila Gaimana i podzielił się z czytelnikami dość kontrowersyjną opinią na temat bestselleru ostatnich tygodni – „Troje” Sarah Lotz (a czy krytyka była słuszna? Niebawem spróbuję odpowiedzieć na to pytanie w polemicznej recenzji). Tramwaj nr 4 był też na spotkaniu autorskim Tomka Michniewicza i przygotował z tej okazji fotorelację. Ja zaś poznałem bliżej życie Grace Kelly i wyraziłem swoją opinię na temat najnowszej biografii Księżnej Monako. Oczywiście z niesłabnącym pietyzmem kontynuowałem też cykl [Z zakurzonej półki], racząc Was lekturą drugiego obiegu, niemiecką fantastyką grozy i klasycznym amerykańskim kryminałem. Oprócz tego mogliście wciąż cieszyć się z serii [Warto zajrzeć] oraz [Czytam synkowi]. Mało? Spędźcie zatem z nami kolejny miesiąc w wyremontowanym Tramwaju :) Liczymy na Wasz odzew!

MAJOWE ZDOBYCZE:

Całkiem okazałe jak na mnie – trzeba dodać. Niżej stos, a pod nim krótka legenda, czyli: co, jak i kiedy?

„Troje” to egzemplarz recenzencki od firmy Business&Culture i Wydawnictwa Akurat. Książkę już przeczytałem i prawdopodobnie w czwartek opublikuję opinię będącą polemiką z narzekaniem Oisaja ;)
„Grace. Księżna Monako” – jak wyżej, tylko od wydawnictwa MUZA SA. Tutaj mogliście przeczytać o tym, czy książka przypadła mi do gustu. Zachęcam do zerknięcia, jeśli ktoś ominął ten wpis :)
„W otchłani mroku” wygrałem w konkursie na blogu Wydeptuję własne ścieżki. Gdzieś wspominałem, że lubię, gdy zadaniem jest napisanie wiersza – po prostu zdarza mi się wtedy wygrywać. I tym razem czymś ująłem organizatorkę, a efektem jest pierwszy na mojej półce Krajewski.
„Długą ziemię” wybrałem sobie jako nagrodę dodatkową w konkursie z blogu Better Version of the Truth. Dziękuję, bo to już moja druga wygrana w tym miejscu.
„Mózg Kennedy’ego” jest kolejną nagrodą dodatkową – jak to się dzieje, że nie łapałem się do czołówki, ale chciano mnie jednak czymś obdarować? Niemniej to bardzo miło ze strony organizatorek konkursów, także tutaj, na blogu Zapiski z przypomnianych krain. Pierwszy Mankell na półce ;)
Natomiast „Dawida Copperfielda” w dwuczęściowym wydaniu, „Ludzi bezdomnych” (no co, nie miałem własnego egzemplarza…), „Żegnaj, laleczko” i „Sokoła maltańskiego” kupiłem okazyjnie, a to w filii bibliotecznej z półek na sprzedaż, a to w zaprzyjaźnionym antykwariacie. Nie skłamię jeśli powiem, że łącznie wyniosło mnie to… mniej niż 10zł? A czytania na wolne wieczory sporo :)

FILMY:

Sześć seansów to chyba mój antyrekord. Było sporo innych obowiązków, więc jeżeli znalazłem czas wieczorem na jeden film, bardzo się cieszyłem. Inną przyczyną może być oglądanie „Wikingów” i „Gry o tron”, ale nie powiedziałbym, żeby 3-4 odcinki na tydzień bardzo zajmowały mi czas :) A teraz krótkie opinie o majowych filmach.

1) Hair – Według mnie czołówka musicali. Wszystkie barwy życia, radości i smutku, sukcesów i porażek w rytm fenomenalnej muzyki. Mam awersję do ruchu hippisowskiego, której powód trudno mi określić, ale tutaj nie mogłem wyjść z podziwu, a uśmiech i powaga dynamicznie ustępowały sobie miejsca na mojej twarzy.  No, panie Forman – trzeci film i trzeci rewelacyjny („Lotu nad kukułczym gniazdem” i „Amadeusza” nie muszę nikomu przypominać, a reszta filmów tego reżysera jeszcze przede mną…)
2) Sierpień w hrabstwie Osage – Aktorskie szarże i niewyczerpane bogactwo rodzinnego dramatu, w którym plącze się i miesza wszystko to, co tylko jest możliwe. Bardzo angażujące kino w sprawdzonej estetyce psychodramy. Kto zachwycał się „Kotką na gorącym, blaszanym dachu” powinien dać szansę temu filmowi. Najczęstsze zarzuty to przesada w kreacjach aktorskich i przekrzyczenie większości scen, ale ja dałem się w te dwie godziny rodzinnych knowań i kłótni wkręcić. Polecam.
3) Droga – Dorównuje poziomem książce, oferując niemal równie mocne wrażenia podczas seansu. Świetnie oddano świat opisany przez McCarthy’ego i trudne relacje między ojcem a synem. Być może niebawem zacznę tworzyć cykl prezentujący konfrontację jakości książek i ich adaptacji filmowych i kto wie, czy nie zechcę umieścić kilku tekstów w Tramwaju nr 4… :)

4) Ucieczka z Alcatraz – Tak, po raz pierwszy widziałem tę produkcję w całości. Szkoda, że to nie tyle dramat więzienny, co po prostu film o ucieczce. Zdecydowanie jest tu za mało wątków pomiędzy przygotowaniami do akcji, np. o samych więźniach. Niemniej ogląda się nad wyraz dobrze i czas przeznaczony nam oglądanie mija błyskawicznie.
5) Sabrina – I nie chodzi tu o tę nastoletnią czarownicę :D Mam na myśli komedię romantyczną Billego Wildera z 1954 roku z Audrey Hepburn i Humphreyem Bogartem w rolach głównych. Urocza naiwność tego filmu i bohaterów potrafi zaczarować, podobnie jak romantyczna atmosfera niektórych scen. Dobry przedstawiciel komedii romantycznych w czerni i bieli.
6) Jackie Brown – Tarantino jaki jest, każdy widzi. Części składowe – muzyka, aktorstwo, pomysł – dobrze wróżyły, ale całość nie zagrała, może przez lekką rozwlekłość… Dla mnie bez rewelacji, a szkoda, bo The Delfonics uwielbiam :)

KSIĄŻKI:

Jak na miesiąc obładowany uczelnianymi obowiązkami, siedem przeczytanych książek to całkiem niezły wynik. O większości z nich już pisałem bądź dopiero zamierzam. Jest natomiast jeden tytuł, którego nie chcę i chyba nie potrafię zrecenzować – „Solaris” Stanisława Lema. Książka od lat intryguje wielu ludzi, zbierając różne opinie, zazwyczaj jednak prezentowane w pozytywnym tonie. Co do mnie… Jestem pod wrażeniem mnogości znaczeń, plastycznego języka autora, zbudowanej atmosfery i wciągającej fabuły, trudno mi było natomiast przebrnąć przez elementy streszczające historię stacji i Oceanu poznawane przez głównego bohatera z książek. Bywało, że gubiłem się lub traciłem na chwilę zainteresowanie lekturą. Niemniej „Solaris” to książka nieprosta, lecz dająca mnóstwo satysfakcji. Rzekłbym też, że wielorazowa :) Recenzowanie jej na łamach „Z zakurzonej półki” mija się z celem, bo zupełnie nie wiem, co miałbym w takiej opinii odkrywczego napisać. Zaproponować własną interpretację, podzielić się wrażeniami i oceną – zgoda, ale na temat najpopularniejszej powieści Lema mój głos byłby po prostu zbędny. Niech będzie, że zachowam tę opinię dla siebie i co jakiś czas, przy kolejnym podejściu, będę ją konfrontował z poprzednim spojrzeniem. Zapewniam, że do „Solarisa” warto wracać.

A w tym samym wydaniu mam jeszcze „Niezwyciężonego” i to już chyba będzie lepszy materiał na recenzję :) Słyszałem o tej książce tyle dobrego, że w okresie wakacyjnym koniecznie przeczytam i powiem Wam, co sądzę.  Jeśli się spodoba, dalej ruszę z Lemem z kopyta!

I to wszystko na dzisiaj. Dziękuję tym, którzy wytrwali i zechcą podzielić się swoimi spostrzeżeniami w komentarzach. co do reszty… Jak podoba się nowy Tramwaj? Zadomowicie się u nas na nowo? ;)

Do zobaczenia za miesiąc!